O REI ISAAC

Hoxe asistín, non sen certo reparo (estaba moi canso, porque eu tamén teño un REI LEÓN na casa que ruxe moito polas noites) a dous espectáculos montados polos alumnos de 1º BAC para a asignatura de educación física. Non imaxinaba, inconsciente de mín, que ía disfrutar de verdade con esto. Esperando cumplir o trámite de gravar, e marchar para casa a botar unha sesta, atopeime de repente liberado da miña preguiza, embaucado polas actuacións e o mal desemulado inxenio destes os meus alumnos, e outros moitos que non son os meus alumnos, pero que de tan bos que son, o parecen     (risas)
Empezarei polo final...WEST SIDE STORY, un musical difícil onde os haxa. Parece imposible que un grupo de alumnos, coas (moi poucas) horas que o noso sistema educativo concede a Educación Física, con exames (das asignaturas "importantes") por medio, e que esixe non só a actuación en sí, sino toda a preparación, decorados incuídos, sin olvidar a BOÍSIMA adaptación, (obra de Jesús e Orquídea) poida sacar esto adiante da maneira que o fixeron.

Con poucos medios, con catro duros, con cartóns e pintura, con son precario e as instalacións do noso cutre "salón de actos" como fondo...todo resultou creíble, dinámico, divertidísimo (e as veces dramático).
A adaptación e os números "extras", cheos de humor, e a naturalidade dos actores, fixo de fío condutor entre eles e os espectadores, foi a maxia necesaria que puxo a funcionar todo...

Para mín, que teño que recoñecer a miña aversión polos musicais, West Side Story sempre foi unha das excepcións (xunto con Grease), unha obra que teño visto moitas, moitas veces, e que retrata como poucas a paixón, a tormenta de sentimentos e as contradicións da xuventude, e da natureza humana, en suma.
Todas estas cousas as souberon transmitir perfectamente os alumnos, que ademáis levaron tamén á actualidade, por medio de actos (e números musicais) non presentes na obra orixinal, e que aportaron aspectos moi interesantes ó resultado...

Impagable, por certo, o coche de policía obra de Alejandro Vede, que aportou ademáis moita profundidade a dous personaxes aparentemente secundariuos...e a actuación dese dúo de galáns en "Por el amor de una mujer"

Si interesantísima e divertida resultou WSS, excepcional foi a representación de O REI LEÓN.
Un traballo impecable en todos os aspectos. Dese a súa sinxeleza e simplicidade visual, ata a brillante, as veces emocionante e conmovedora actuacións dos actores, pasando por o gran traballo de atrezzo e decorados, feito polos propios alumnos, (aquí supoño que nótase que andan metidos nese bacharelato que chaman- cando o chaman- o de artes).
Cos primeiros compases da obra tiven moitas dudas. Non pensei que Sofía fora a ser creíble no papel de SCAR, sen dúbida un dos grandes malos da historia do cine (e/ou do teatro), pero o foi. E o foi por enriba engadindo outros aspectos a maldade do escuro e perverso león...a súa perversidade parecía máis refinada que a do scar da película, sen perder nada da súa vileza e ruindade.
Tampouco imaxinei que Manuel sería convincente como pai...pero vaia se o foi, consegueu, xunto con Isaac, facer totalmente creíbles esas escenas nas que un de verdade cría estar vendo a un padre falando cun fillo.
Só desa autenticidade é posible que a escena da morte do pai fora realmente emocionante, estou seguro que máis dun estivo ao borde das bágoas...ata o estiven eu, que xamais chorei vendo unha película...(bueno, chorei de risa nunha na que saín eu)
Os personaxes secundarios, boísimos, mención especial para André cos seus varios papeles, animais, voces e acentos, trance do que saiu máis que airoso.
Moi boas actuacións tamén de Patricia e Ariadna, que fixeron o seu traballo con unha naturalidade e autenticidade, que contribuiu que todo cadrase, e que a obra resultara un auténtico goce para o espectador...
Pero si alguén sobresaiu neste compacto e coidado traballo coral, foi Isaac, convicente de principio a fín, mostrando unhas dotes de actor que eu personalmente non imaxinaba. O rei deste día, sen dúbida...

Non son moi de lanzar flores aos traballos alleos, pero creo que esta vez, a ocasión o merece...se o traballo de un ARTISTA, se o sentido da ARTE e crear EMOCIÓNS no espectador, se a arte baséase nesa mentira aceptada a dúas bandas, na que unha minte coa xenialidade suficiente, e outra déixase enganar coa inocencia precisa, non teño a máis mínima dúbida de que hoxe, no cutresalón de actos do MGB, vin ARTE.
Teño visto moitas obras de teatro feitas por profesionais que me deixaron indiferente, películas que custaron moitos millóns de euros que non me chegaron máis alá dos ollos, actuacións con traxes de seda e vestidos caros que non me conmoveron, pero hoxe estos alumnos sí que o fixeron. O fixeron de manera aparentemente sixela, sen aspaventos, sen moitos máis artificios dos que esixía a obra...pero facelo, vaia se o fixeron...

Non quero desmerecer con esto as outras obras que se repreentaron nesta actividade proposta pola profesora Mari Villar (xa me gustaría ter asistido a unhas clases de EF así nos meus tempos, e que Mari tivera sido a miña profesora). Sei, porque mo dixeron, que algunhas foron moi, moi boas...quedei con ganas de ver a de Abel, e tamén a obra enteira de Grease (só vin un anaco), así como as outras que se fixeron e que non puiden ver.


Supoño que a vida de profesor, como a de alumno, queda representada, cando un se xubila (aló polo ano 3000 tocarame a mín) por unha especie de panel cheo de fotos clavadas, de recordos, de momentos que a un lle quedan na mente, de días especiais que fixeron posibles alumnos especiais.
Estou seguro de que hoxe foi un deses días que farán que esto de ser profesor, para mín, sexa algo moito máis grande, moito máis importante, que un simple traballo.

Un deses días es que un profesor decátase de que aínda ten moito que aprender...

Eu tamén quero facer un musical, xa lle estou dando voltas...que papel me iría ben...?